Update uit Tanzania

Hier weer even een update vanuit Tanzania. We zitten hier nu drie weken en hebben al behoorlijk veel meegemaakt. Zo hebben we een plek in het nieuwe hostel gekregen wat de komende 5 maanden ons onderdak zal zijn, zijn we begonnen aan onze stage bij Amani, hebben we onze eerste ritjes in een Daladala gemaakt en hebben we wat uitstapjes met het hostel gedaan.

Toen we het hostel hadden gebeld om te vragen of ze nog een plekje voor ons vrij hadden, zeiden ze dat er vanaf 15 november plek voor ons zou zijn. De volgende dag belde ze ons echter met het nieuws dat we al vanaf de volgende dag daar terecht konden, aangezien er iemand op het laatste moment had afgezegd. Hier waren wij echt heel blij mee, omdat we de afgelopen nachten in het hostel van de YMCA vrijwel geen oog dicht gedaan hadden. Waarschijnlijk is november echt hét bruiloft seizoen van Tanzania, aangezien er elke avond een werd gehouden naast onze kamer. Elke zaterdag zie je ook in de stad een stoet met auto’s voorbij rijden met daarin onder andere de bruid en bruidegom en die worden dan vervolgens gevolgd door een jeep met daarin een live band. Erg grappig om te zien. Anyway, de bruiloften die bij de YMCA gehouden werden, gingen elke avond door tot een uurtje of 12 en vervolgens werd alle decoratie gelijk verwijderd en alles werd opgeruimd, aangezien ze de volgende dag weer alles opnieuw moesten opbouwen voor een volgende bruiloft. De decoratie zag er overigens precies hetzelfde uit, maar het ene zag er dan net iets duurder uit dan het andere. Dit opruimen ging door tot een uurtje of 3 ’s nachts en de volgende ochtend om 6 uur begonnen ze dan weer met opbouwen voor de volgende bruiloft. Kortom, we waren wel toe aan een andere slaapplek.

Hostel Hoff (ons huidige hostel) is echt hartstikke leuk. Er verblijven nu ongeveer zo’n 25 vrijwilligers hier die allemaal met een ander ontwikkelingsproject bezig zijn. Het is heel gezellig hier en er worden vaak uitstapjes georganiseerd. Zo zijn we vorige week naar de Hot Springs gegaan. We hadden een daladala gehuurd. Normaal gesproken worden deze als ov gebruikt. Het is een minibusje waar eigenlijk zo’n 15 mensen in passen. Tanzanianen zijn het er hier echter niet mee eens. Een busje is pas vol als er mensen tegen het raam gedrukt zitten of zelfs uit het raam moeten hangen. Erg bijzondere ervaring al zeg ik het zelf. Kippen en geiten mogen overigens ook gewoon mee. Geen probleem. Erg knusse ritjes zijn het altijd. In ieder geval, deze had ons naar de hot springs gereden. In het begin was de weg nog goed te doen, maar na een tijdje werd de weg echt steeds slechter tot we op een heel hobbelig zandpaadje terechtkwamen. Een wonder dat het busje het heeft overleefd.. Na ongeveer dik een uur door een droge échte Afrikaanse vlakte te hebben gereden, kwam er opeens een hele groene oase tevoorschijn. Heel apart. Iedereen was natuurlijk oververhit geraakt door het lange rijden in het bloedhete busje door de ‘woestijn’, dus ging iedereen zo snel mogelijk afkoelen in het water. Verder zijn we ook nog naar het monkey forrest geweest, een eindje verderop hier. Daar hebben we heel veel aapjes kunnen spotten.

Afgelopen maandag zijn Nicole en ik ook eindelijk begonnen met onze stage. Het is een redelijk grote organisatie, groter dan ik had verwacht. Het gebouw is nog vrij nieuw en alles is zeer goed geregeld vergeleken met de rest van Tanzania. De afgelopen twee weken waren de oriëntatieweken. In deze weken moesten we de organisatie leren kennen, maar we kregen hier ook precies te weten wat onze taken zullen zijn. Ik zal de komende tijd samenwerken met Kathleen, een hele aardige Amerikaanse vrouw die al een tijdje voor Amani werkt. Zij houdt zich ook bezig met de Marketing en Communicatie.

Afgelopen donderdag moesten we ook ter oriëntatie voor een dag en een nacht naar Arusha, een grotere stad hier in de buurt. Hier moesten we meelopen met 2 straatcoördinatoren van Amani. Hun taak is om de straatkinderen in Arusha te coachen en vervolgens over te halen om mee te komen naar Amani. Het zien van de vele straatkinderen in Arusha was heel overweldigend om te zien. Een heel triest gezicht om die jonge kinderen op de straat te zien werken en bedelen voor een heel klein beetje geld. Ook hadden ze bijna allemaal een flesje gevuld met lijm, wat ze de hele tijd inhaleerden. Het was heel naar om te zien hoe al die kinderen al helemaal verslaafd waren aan de lijm. Dit alleen om alle problemen te vergeten.

De straatcoördinatoren waren al bijna twee maanden bezig om een jongetje, Baraka, over te halen om naar Amani te komen. Ze hadden hem echter nog geen een keer kunnen overtuigen. Dit is een probleem wat bij veel straatkinderen heerst. Ze vertrouwen niemand meer en zijn daarom zeer moeilijk over te halen. Zelfs een beter leven bij Amani vinden lang niet alle kinderen leuk. Ze willen namelijk hun vrijheid behouden. Heel bizar. We kwamen Baraka al vrij snel tegen op de straat en die liep vervolgens de hele tijd met ons mee, evenals een paar andere straatkinderen die de straatcoördinatoren al goed kenden. Tot lunchtijd hebben we door de stad rondgelopen op zoek naar andere kinderen. Vervolgens gaven we de kinderen eten om te lunchen en gingen wij zelf ook weer terug naar ons hotel om daar te wachten tot het donker werd. Eenmaal donker, gingen we weer terug naar het busstation om te kijken waar Baraka uithing. We kregen te horen dat er een nieuw kind was, dus daar gingen we ook naar opzoek. Beide hadden we vrij snel gevonden. Een van de straatcoördinatoren vroeg ons of we wilden helpen om Baraka over te halen door te zeggen dat wij hem Engels zouden leren en hij ons Swahili in return. Hij wil namelijk heel graag Engels leren. Dit deden we en hij begon gelijk te stralen. Hij heeft ook de hele tijd mijn hand vastgehouden en had verhalen in het Swahili tegen me. Wel heel aangrijpend. We hadden hem uiteindelijk zo ver gekregen dat hij de volgende dag op het busstation op ons zou wachten om met ons mee naar Moshi te gaan. Dit gold ook voor het nieuwe jongetje. Uiteindelijk gingen we weer met een goed gevoel terug naar het hotel. De volgende ochtend was het nog wel even spannend. We konden Baraka namelijk niet vinden, dus zijn we de straten afgelopen op zoek naar hem. Uiteindelijk zag ik hem staan langs de weg en hebben we hem meegenomen. De andere jongen hebben we ook kunnen vinden, dus na een tijdje zaten we met zijn allen terug in de bus naar Amani. Heel gek hoe snel je jezelf gaat hechten aan zo’n kind. Baraka is gelukkig nog steeds op Amani en het gaat nu goed met hem.

Vandaag heb ik lekker een relax dagje. Ga zo de stad in om even westers te lunchen. Soms worden die bonen en rijst me een beetje te veel.. Oh ik ben trouwens ook met Swahili les begonnen! Over een tijdje kan ik het vloeiend.. Hoop ik.

Deze blog wordt alweer een beetje lang, dus ik ga er maar een eind aan breien. Mis jullie allemaal in Nederland! Zal snel weer iets nieuws schrijven, want maak

X Nicky